O książce: 1994 / Powieść „Gniew Dionizosa” została uznana za najczęściej czytaną książkę lat 1910. Napisana jako pamiętnik artysty, jak mówi historia młodej kobiety, która podróżowała z Petersburga na Kaukaz, aby spotkać się z rodziną ukochanego męża. Romans, który zaczyna się w podróży z przypadkowym towarzyszem podróży, zmusza bohaterkę do wyboru pomiędzy dawną miłością a pasją do nowej znajomości. * * * Po wyemigrowaniu w 1917 r. nigdy już nie wróciła do Rosji. Jej dzieła nie doczekały się wznowień, praktycznie nie wspomniano o jej nazwisku – w ten sposób niechciana autorka została wymazana z literatury rosyjskiej, ale czas stawia wszystko na swoim miejscu, a dzieła jednego z najpopularniejszych pisarzy początku XX wieku powracają do łask. czytelników Tak więc Jewdokia Nagrodska (1866–1930)… podobnie jak A. Werbitska, Sanzhar, T. Krasnopolska zyskała sławę jako pisarka feministyczna. Już jej pierwsza powieść „Gniew Dionizosa” przyniosła Nagrodskiej skandaliczną sławę i w krótkim czasie doczekała się dziesięciu wydań. Głównymi tematami jej twórczości stały się tak zwane zagadnienia „gender” w wolnym małżeństwie, „wyzwolenie kobiety z jarzma mężczyzny” oraz tajemnice tajemniczej kobiecej duszy. Pisarka nie tylko odsłania kurtynę tego, o czym tradycyjna literatura wstydliwie przemilczała, ale także broni swojego prawa do odważnego i otwartego mówienia o sprawach intymnych. I nic dziwnego, że odwołanie Nagrodskiej do głębi kobiecej natury współgra ze świadomością współczesnej kobiety.